Środowisko Przyrodnicze

Powiat piski położony jest w południowo-wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego. Od zachodu graniczy z powiatami szczycieńskim i mrągowskim, od północy z giżyckim, od wschodu z ełckim i grajewskim, od południa z kolneńskim i ostrołęckim.

Obszar powiatu znajduje się między trzema krainami geograficznymi:

• Krainą Wielkich Jezior Mazurskich, obejmującą wschodnie i centralne terytorium powiatu;

• Wysoczyzną Kolneńską, sięgającą gminy Biała Piska;

• Pojezierzem Ełckim, którego granica z Krainą Wielkich Jezior Mazurskich przebiega na północnym-wschodzie powiatu.

FLORA

• 40% ogólnej powierzchni powiatu zajmują lasy. Porastają one obszary piaszczyste i podmokłe, koncentrując się na zachodzie, południowym zachodzie i północnym wschodzie, natomiast południowo- wschodnia część powiatu charakteryzuje się brakiem zwartych kompleksów leśnych.

• Największym z nich jest Puszcza Piska, od północy granicząca z Mazurskim Parkiem Krajobrazowym, której w granicach powiatu znajduje się jedynie część (ok. 10%). Na terenie Puszczy znajduje się 6 rezerwatów: „Jezioro Łuknajno”, „Czapliniec”, „Królewska Sosna”, „Krutynia”, „Zakręt”, „Strzałowo”, i „Jezioro Lisunie”.

• W lasach przeważają drzewostany sosnowe a następnie świerk, brzoza, olcha, dąb, jesion. Na mało urodzajnych piaskach występuje sosna, która wyrasta na okazałe drzewa, dochodzące do 40-stu metrów. Na glebach lepszych, przeważnie na północy, rosną drzewa liściaste, przede wszystkim dęby.

• Podszycie lasu jest bardzo bogate: jałowiec, leszczyna, kruszyna, dzika róża, maliny, jeżyny, paprocie i berberysy. Bogate jest także runo leśne, wśród którego występują chronione gatunki roślin, jak np. widłak.

• Specyficzne środowisko roślinne tworzą łąki, których jest wiele na terenie powiatu. Oprócz traw łąkowych występują tam: rzeżucha łąkowa, szczawy, kocanka, kaczeńce oraz z roślinności bagiennej: gniewosz, żurawina, torfowiec, pijanica, rosiczka, turzyce i wiele innych.

FAUNA

• Rozlegle powierzchnie wód, z największym w Polsce jeziorem Śniardwy, lasy Puszczy Piskiej, bagna, łąki, pola i zagajniki stanowią doskonałe miejsce lęgowe dla wielu gatunków ptactwa, zwłaszcza dla gatunków związanych ze środowiskiem leśnym i wodnym. Na terenie powiatu bytuje ponad 300 gatunków. Charakterystycznym gatunkiem jest łabędź niemy. Gatunek ten rozmnożył się dzięki objęciu go ochroną. Od kilku lat znaczna ich liczba zimuje na Pisie. Na granicy powiatu piskiego z powiatem mikołajskim, na jeziorze Łuknajno (koło Mikołajek) znajduje się największy rezerwat dzikich łabędzi w Europie.

• Innym gatunkiem będącym ozdobą krajobrazu jest czapla siwa. Największe i najciekawsze kolonie czapli, zwane czaplińcami, znajdują się na terenach rezerwatów, których najbliższy położony jest na granicy powiatu Piskiego, na wschód od Mikołajek, nad jeziorem Śniardwy.

• Często spotykany jest tu kormoran czarny ( nie gniazduje tu) oraz żurawie, które w okresie jesiennym gromadzą się przed odlotem w duże stada liczące niekiedy po kilkaset ptaków. Żerujące ptaki obserwować można od marca do października.

• Na terenie powiatu występują też: cietrzew, jarząbek, gęś gęgawa, bocian czarny. Orlik krzykliwy zamieszkuje tereny torfowisk i olsów przylegających do śródleśnych łąk.

• W lasach Puszczy Piskiej spotkać można również puchacza, orła przedniego czy orła bielika, największego ptaka drapieżnego występującego na terenie powiatu.

•      Świat zwierząt to nie tylko ptaki. Mając odrobinę cierpliwości, w czasie wędrówek po lesie, spotkać możemy np. łosia, który osiedlił te tereny w początkach lat sześćdziesiątych. Znacznie liczniejszym i częściej spotykanym gatunkiem jest jeleń. Do pospolicie występujących gatunków łownych należą sarna i dzik. Pospolitym gatunkiem jest również lis, spotykany zarówno w lasach jak i na polach. Borsuk zasiedla najchętniej lasy położone w pobliżu pól i śródleśnych łąk. Stałymi mieszkańcami terenów leśnych są: kuna leśna, kuna domowa i tchórz.

GLEBY

• Na terenie powiatu Piskiego występują gleby typowo polodowcowe, należące do słabszych, mało urodzajnych. Stanowią je: piaski jałowe i wydmowe, nie nadające się zupełnie pod uprawę; gleby piaskowe i szczerki; bielice i szczerki z domieszką iłu i gliny oraz gleby torfowiskowe.

• Gleby te wymagają bardzo starannej uprawy i silnego nawożenia, a duża ich część nadaje się tylko na pastwiska i pod zalesienie.